ارزیابی رژیم‌های آبیاری سطحی بر کارآیی مصرف نیتروژن در زراعت چغندرقند

در اراضی تحت آبیاری سطحی، مدیریت ناصحیح کودهای ازته باعث ایجاد آلودگی آب‌های زیرزمینی در نزدیکی سطح خاک و یا آ‌ب‌های سطحی در اثر فرسایش خاک زراعی می‌گردد. در مناطق کاشت چغندرقند (Beta Vulgaris L.)، آبیاری با حجم کم یک راه‌کار جهت حفظ غلظت مناسب نیترات است. در ایران مطالعاتی در مورد کارآیی مصرف نیتروژن چغندرقند انجام شده، لیکن اطلاعات راجع به اثر سطوح آب و کود در این زمینه محدود است. این پژوهش با هدف بررسی رژیم‌های آبیاری و سطوح نیتروژن در تعیین میزان نیتروژن برای حداکثر عملکرد ریشه و شکر و نیز کارآیی مصرف آن در چغندرقند، به روش آبیاری سطحی در قالب طرح آماری کرت‌های خرد شده بلوک کامل تصادفی با دو فاکتور مقدار آب در چهار سطح شامل 1I، 2I، 3I و 4I‌ (40، 80، 120 و160 درصد تبخیر از سطح طشتک کلاس A‌)، مقدار ازت در چهار سطح شامل 0N، 1N، 2N و 3N (شاهد، 90، 180‌ و 270 کیلوگرم در هکتار ازت از منبع اوره) در سه تکرار انجام گرفت. نتایج نشان داد عملکرد ریشه، شکر و کل ماده خشک و نیز کارآیی مصرف نیتروژن تحت‌تأثیر مقدار آب، مقدار نیتروژن و اثر متقابل آن‌ها قرارگرفت. تیمار (4I) با 47969 کیلوگرم در هکتار و تیمار (2I) با 6855 کیلوگرم در هکتار به‌ترتیب بیشترین عملکرد ریشه و عملکرد شکر را داشتند. نتایج نشان داد که در شرایط کم آبیاری عملکرد کاهش یافت. هم‌چنین با افزایش نیتروژن عملکرد ریشه، شکر و ماده خشک کل افزایش نشان داد. اثرات متقابل نشان داد که تیمار 3N4I و 3N3I به‌ترتیب با 53621 و 53075 کیلوگرم در هکتار بیشترین عملکرد ریشه، و نیز با 7887 و 7689 کیلوگرم در هکتار بیشترین عملکرد شکر را داشتند. نتایج نشان داد که کارآیی مصرف نیتروژن با افزایش میزان آب مصرفی برای هر یک از سه جزء مورد مطالعه گیاه افزایش (4